Όταν ο Συγκάτοικός σου Εκδηλώσει Ψυχωτικό Επεισόδιο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Germany.

Συγκατοικήσαμε για περίπου έναν χρόνο, αλλά δεν έμαθα ποτέ και πολλά για εκείνον. Υπήρχε μια στοργικότητα στη σχέση μας, έστω κι αν ζούσαμε μαζί για λόγους ευκολίας. Βολεύει άλλωστε να υπάρχει κάποιος να σβήνει τον φούρνο που έχεις ξεχάσει ανοιχτό, να κλείνει μια βρύση που άφησες να τρέχει. Βολεύει να υπάρχει κάποιος να σε βοηθήσει αν πνίγεσαι, να καλέσει ένα ασθενοφόρο. Βολεύει και είναι καθησυχαστικό να ξέρεις πως, αν τα κακάρωνες, θα υπήρχε κάποιος που θα σε έβρισκε αρκετά γρήγορα για να μη σαπίσεις πριν μπεις στο φέρετρο.

Έστω κι έτσι, όμως, ζήτημα αν ανταλλάζαμε σαράντα λέξεις την εβδομάδα. Λέγαμε «καλημέρα» το πρωί, ένα «ωπ» το απόγευμα και ένα «συγγνώμη» αν πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλον στην κουζίνα. Δεν μαλώσαμε ποτέ για το καθάρισμα. Εγώ την κουζίνα, εκείνος το μπάνιο. Κάθε μήνα, άφηνα ένα μάτσο λογαριασμούς στο τραπέζι της κουζίνας πριν πάω για δουλειά και όταν γυρνούσα σπίτι είχαν εξαφανιστεί.

Συμπαθούμε γρήγορα διάφορους αγνώστους όταν μας βολεύει. Μπαίνουμε στα αμάξια τους για μη φάμε λεφτά σε ταξί, τους εμπιστευόμαστε τα σπίτια μας και κοιμόμαστε σε διπλανά δωμάτια για να μοιραζόμαστε το νοίκι.

Δεν είχα ιδέα πως ο συγκάτοικός μου πάθαινε ψυχωτικά επεισόδια, μέχρι που μια μέρα ήρθαν μερικοί κοινωνικοί λειτουργοί από το σπίτι για να τον πάνε στο νοσοκομείο. Το επεισόδιό του είχε ξεκινήσει την προηγούμενη Παρασκευή.

Εκείνη την Παρασκευή, είχα προσέξει πως τραγουδούσε και πως έκανε πολύ περισσότερο θόρυβο απ’ ό,τι συνήθως. Αρχικά, θεώρησα πως απλώς είχε αρχίσει να αισθάνεται πιο άνετα. Αν και δεν φαινόταν άρρωστος, μου είπε να μείνω μακριά του επειδή ήταν κρυωμένος. Είχε κουρέψει και το κεφάλι του με έναν περίεργο τρόπο -σχεδόν γουλί- αλλά με κάποια ξέμπαρκες τούφες εδώ και εκεί.

Το Σάββατο έπαιζε trap διαρκώς και περιφερόταν χορεύοντας μέσα στο σπίτι φορώντας ένα μπουρνούζι. Μέναμε όμως στο Βερολίνο, οπότε απλώς φαντάστηκα πως είχε φάει acid και είχε λαλήσει. Συνέχισα να υποστηρίζω αυτό το σενάριο ακόμα και όταν άρχισε να φωνάζει κάτι ακατάληπτα. Όλη νύχτα.

Την Κυριακή το πρωί, οι γάτες της πρώην κοπέλας του ήρθαν τρέχοντας στο δωμάτιό μου. Έμεναν ήδη μαζί μας δύο μήνες, οπότε με είχαν συνηθίσει. Με ρώτησε αν θα μπορούσα να τις φροντίζω για λίγο, διότι έφευγε για ένα ταξίδι.

Αργότερα, μπήκα στο μπάνιο και είδα τα χρυσόψαρά του να κολυμπάνε στην μπανιέρα, αλλά υπέθεσα ότι καθάριζε το ενυδρείο τους.

Εκείνο το βράδυ, οι φωνές του ήταν τόσο δυνατές και επίμονες που οι γάτες δεν έλεγαν να φύγουν από δίπλα μου από τον φόβο τους. Εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Έμεινα στο δωμάτιό μου, αλλά σφιγγόμουν κάθε φορά που τον άκουγα να περνάει έξω από την πόρτα μου.

Με ξύπνησε το κουδούνι. Ένας άντρας και μια γυναίκα ήταν στην πόρτα και μου είπαν ότι ήταν από το Amtsartzt –τις γερμανικές κοινωνικές υπηρεσίες– και πως ήθελαν να δουν τον συγκάτοικό μου. Ήθελαν να επιθεωρήσουν το σπίτι, το οποίο κατά τη διάρκεια της νύχτας είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Όπως μου εξήγησαν, είχαν ενημερωθεί για το ψυχωτικό επεισόδιο από τους γείτονες.

Όταν πήγα να τον ψάξω, κατάλαβα πως είχε φύγει. Οι κοινωνικοί λειτουργοί αποχώρησαν, λέγοντάς μου να επικοινωνήσω μαζί τους όταν γυρνούσε.

Λίγο αργότερα, είχαμε και δεύτερο επισκέπτη: την πρώην κοπέλα του. Μου είπε ότι είχε φέρει τις γάτες της για να τον ηρεμήσουν και πως τώρα είχε έρθει για να τον πάει στο νοσοκομείο. Μου εξήγησε πως θα χρειαζόταν έναν με δύο μήνες. Τον περιμέναμε μαζί μέχρι που γύρισε στο σπίτι και έφυγε μαζί της, απόλυτα ήρεμος.

Απόλυτα σοκαρισμένη, άρχισα να μαζεύω τον χαμό. Βρήκα νεκρά ψάρια σε κάθε βάζο του σπιτιού, κίτρινη μπογιά στο πάτωμα και στους τοίχους, ενώ είχε σπάσει μια κιθάρα και ένα μπάσο. Στην κουζίνα ανακάλυψα ότι είχε προσπαθήσει να φτιάξει γατοτροφή, καθώς μέσα στο μπλέντερ βρήκα χάπια βιταμίνης C, μπισκότα γάτας και τα χρυσόψαρα από την μπανιέρα. Με άφθονο ξύδι και μπόλικη δουλειά, κατάφερα να καθαρίσω το διαμέρισμα και να διώξω εκείνη τη μυρωδιά του παρατημένου ενυδρείου.

Αποφάσισα να φύγω για λίγο από το σπίτι και να πάω για καφέ ώστε να χωνέψω τι είχε γίνει, όταν δέχτηκα μια κλήση από την πρώην του, η οποία μου ζητούσε να την αφήσω να μπει στο διαμέρισμα ώστε να πάρει μερικά ρούχα και βιβλία του συγκατοίκου μου, για να τα έχει στο νοσοκομείο.

Καθώς ανεβήκαμε τις σκάλες, τον βρήκαμε να στέκεται ξυπόλητος μπροστά στην πόρτα. Είχε φύγει από το νοσοκομείο και μας υποδέχτηκε με ένα χαρούμενο «γεια, σας ευχαριστώ που μου ανοίξατε». Αντιλαμβανόμενη ότι έπρεπε να τους αφήσω λίγο μόνους, έφυγα και πήγα ξανά για καφέ. Όταν γύρισα, όλα τα πράγματα που υπήρχαν στο σαλόνι ήταν πεταμένα στον κήπο και ο συγκάτοικός μου είχε ακινητοποιηθεί από δέκα αστυνομικούς. Είχε πετάξει δύο iMac, μια καρέκλα, μερικούς πίνακες, κάποια φυτά και διάφορα γράμματα από το παράθυρο του τετάρτου ορόφου.

Εξήγησα στους αστυνομικούς πως ήμουν η συγκάτοικός του και με ρώτησαν αν θα μπορούσα να μαζέψω τα πράγματα από τον κήπο. Το έκανα. Εν συνεχεία ανέβηκα στο διαμέρισμα και καθάρισα ΞΑΝΑ τα πάντα. Αυτήν τη φορά είχε διαλύσει τις βιβλιοθήκες, είχε ρίξει κέρματα στο πάτωμα και είχε κομματιάσει κάθε φυτό.

Ο συγκάτοικός μου έχει διπολική διαταραχή, πράγμα που σημαίνει πως μπορεί να περάσει μεγάλα χρονικά διαστήματα, ακόμα και χρόνια, όντας απόλυτα φυσιολογικός, αλλά μετά να πέσει σε βαριά κατάθλιψη ή/και να βιώσει έντονα καταστροφικές περιόδους. Αν και μπορεί να ελεγχθεί με θεραπεία και φάρμακα, υπάρχουν κάποια ερεθίσματα που μπορούν να τον κάνουν να «χαθεί», οπότε και μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνος για τον εαυτό του.

Σύμφωνα με την πρώην του, το επεισόδιο που είχα βιώσει ήταν το τέταρτο τέτοιου επιπέδου και ήταν κάτι που δημιουργούνταν όταν έκανε χρήση ναρκωτικών ή αλκοόλ. Ύστερα από ένα διάστημα θεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής θα ήταν μια χαρά. Αποφάσισα ότι δεν ήθελα η πάθησή του να επηρεάσει τη σχέση μας και πίστεψα ότι όταν γυρνούσε τα πράγματα θα ήταν όπως παλιά.

Μέσα στις επόμενες εβδομάδες, η πρώην του πέρασε για να πάρει κάποια προϊόντα υγιεινής και η νυν του πέρασε για να αφήσει μερικά βιβλία και ρούχα. Η νυν κοπέλα του ήταν μια κλασική Βερολινέζα clubber, δηλαδή γεμάτη piercings και με άφθονα χάπια. Κατά τη διάρκεια του επεισοδίου του εκείνη ήταν εξαφανισμένη διότι πάρταρε για τέσσερις ημέρες σερί.

Δύο εβδομάδες αφότου οι αστυνομικοί τον απομάκρυναν από το διαμέρισμα, ο συγκάτοικος μου έστειλε μήνυμα στο facebook, λέγοντάς μου ότι επέστρεφε. Τον καλωσόρισα στο σπίτι, υποθέτοντας ότι ήταν καλύτερα αφού του είχαν δώσει εξιτήριο. Έκανα λάθος.

Όλα άρχισαν ξανά και μάλιστα πολύ γρήγορα. Έβγαλε όλους τους μικρούς κάκτους και τους έβαλε σε μια κανάτα, ενώ προσπάθησε να φτιάξει καφέ βάζοντας φασόλια μέσα σε μια τσαγέρα και αφήνοντας το μάτι ανοιχτό. Κόντεψε να πλημμυρίσει το μπάνιο και περνούσε κάθε του βράδυ ουρλιάζοντας ενώ άκουγε industrial techno. Ήταν εφιάλτης και εγώ δεν μπορούσα να κλείσω μάτι.

Έμεινα στο δωμάτιό μου όλο το βράδυ ακούγοντάς τον να ουρλιάζει, καθώς οι γείτονες κοπανούσαν τοίχους και ταβάνια και χτυπούσαν το κουδούνι. Ήλπιζα κάποιος να έπαιρνε την αστυνομία, μιας και εγώ φοβόμουν να το κάνω, μην τυχόν με άκουγε και εξαγριωνόταν.

Το άλλο πρωί, τόνωσα τον εαυτό μου με καφέ και τσιγάρα και πήγα στη δουλειά. Όταν γύρισα σπίτι, τα πράγματα φαινόταν να έχουν ηρεμήσει. Το διαμέρισμα ήταν ακόμα σε κακό χάλι, αλλά εκείνος ήταν απλώς στο δωμάτιό του και έβλεπε τηλεόραση, όπως παλιά. Πίστεψα πως είχαν πιάσει τα φάρμακα και όλα θα ομαλοποιούνταν.

Στις 2 τα ξημερώματα, το «έχασε» και πάλι.

Κατά τις 8 το πρωί με πήρε επιτέλους ο ύπνος για λίγο, αλλά όταν ξύπνησα μόλις μία ώρα μετά, η πόρτα του διαμερίσματος ήταν ορθάνοιχτη και εκείνος άφαντος. Η κοπέλα του δεν μου είχε επιστρέψει τα κλειδιά, οπότε όταν έφυγα για τη δουλειά ήξερα πως δεν είχε τρόπο να μπει ξανά στο διαμέρισμα.

Κατά τις 4 το απόγευμα, με πήραν οι κοινωνικοί λειτουργοί για να μου πουν ότι τον είχαν βρει μέσα στο διαμέρισμα. Έχοντας μπει με κάποιο τρόπο μέσα, είχε βάλει την αντλία αέρος του ενυδρείου καθώς και διάφορα κοχύλια στον νεροχύτη, ενώ είχε γεμίσει την μπανιέρα με χλωρίνη και ρούχα.

«Θα τον πάμε πάλι στο νοσοκομείο», είπαν. «Αλλά καλό θα ήταν να γυρνούσατε στο διαμέρισμα, μιας και η πόρτα πλέον δεν κλειδώνει και παραμένει ορθάνοιχτη».

Γύρισα σπίτι και κάλεσα τους γονείς μου, λέγοντάς τους ότι θα επέστρεφα στις Ηνωμένες Πολιτείες για μια εβδομάδα. Το όνομά μου είχε σβηστεί από το κουδούνι, την πόρτα και το γραμματοκιβώτιο, ενώ βρήκα τα μαγιό μου πεταμένα σε όλο το σπίτι και κατεστραμμένα.

Ακόμα και γνωρίζοντας ότι ήταν φυλακισμένος, κάθε φορά που άκουγα κάποιο άτομο να ανεβαίνει τις σκάλες τρόμαζα. Οι γείτονές μου μου είπαν ότι τους είχε ζητήσει μαχαίρια για να μπει στο διαμέρισμα και πως όταν του είχαν αρνηθεί τους έχει φερθεί επιθετικά, μουρμουρίζοντας κάποια πράγματα για μένα.

Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece

Όσο καιρό έλειπα, οι γονείς του προσπάθησαν να τον πάνε στην Ισπανία από όπου και κατάγονταν, αλλά δεν μπορούσαν να τον διαχειριστούν και τον άφησαν στο ίδρυμα. Μου έστελνε μηνύματα, στα οποία μου έλεγε πως η αστυνομία είχε ψάξει το διαμέρισμα, υποπτευόμενη κάποια σύνδεση με τρομοκρατικές ενέργειες. Σε εκείνο το σημείο αποφάσισα πως έπρεπε να φύγω από το διαμέρισμα.

Επέστεψα στο Βερολίνο, βρήκα ένα άλλο προσωρινό διαμέρισμα και μετακόμισα σε αυτό όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου αισθάνεται άσχημα που τον παράτησα, αλλά ένα άλλο κομμάτι μου λέει πόσο ναρκισσιστικά αφελής ήμουν που πίστεψα ότι μπορούσα να τα καταφέρω εκεί που είχαν αποτύχει τα κοντινά του πρόσωπα. Ήμουν το τελευταίο άτομο που έμαθε για την πάθησή του, το τελευταίο άτομο που μάθαινε πότε γυρνούσε στο σπίτι και το πρώτο άτομο που επηρεαζόταν από τις κρίσεις του.

Ένα ψυχωτικό επεισόδιο δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις καλύτερα τον συγκάτοικό σου.

Περισσότερα από το VICE

Πώς Είναι να Αθωώνεσαι για Φόνο Ύστερα από 21 Χρόνια στη Φυλακή

Κατάφερα να Καταλάβω τους Ασθενείς μου Μαθαίνοντας για τη Σεξουαλική τους Ζωή

To πιο Ντροπιαστικό Πράγμα που Έχω Αναγκαστεί να Παραδεχτώ στους Γονείς μου

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.